geçim sıkıntısı

insanın eline geçeni hayatını geçirebileceği ölçütlere uydurma konusunda yaşadığı derttir. bazılarımız küçükken bundan uzak büyüyor. bazılarımız tam içinde büyüyor. ne olursa olsun ailelerimiz hissettirmemeye çalışıyor ama. ben küçükken de anlıyordum ama içine yeni yeni düştüm. yaklaşık altı aydır babamın maaş kartı bende. evin kredi kartları da bende. her şeyi ben ayarlıyorum. alışverişleri vs ben yapıyor kirayı ben yatırıyorum. babam da o sırada kredi bulmaya, bi şeyler satmaya ve ev bulmaya çalışıyor. yardım ediyorum yani. şu istanbulda kendimizin diyebileceğimiz bi şey için uğraşıyoruz. çok zormuş ama lan. bizden daha zor durumda olanları düşünemiyorum. sosyalist dostum bi devrim olacaksa bu insanlar yapacak işte. halk için devrim düşleyip halkın sorunu olmayan her sike kafa yoranlarınızın ta amına koyayım.

lisede kimya hocam demişti. "üniversiteye başlayınca otuzbirden çok geçim sıkıntısı çekeceksiniz. bol bol güzel anılar biriktireceksiniz. kıymetini bilin" diye.

büyük dert. hayatında hiçbir zaman istediğini yapamıyorsun, aklından bişey almak geçiyo ama sen gerisini düşünmek zorundasın acaba bunu alsam sonra bu paraya ihtiyacım olur mu diyerek bi çok şeyden mahrum bırakıyosun kendini. ha benim içn dert değil para harcayamamak ama ailemin benim için katlandığı şeyleri görünce insan bi kere daha nefret ediyo şu hayattan

kalabalıkta hızlı ilerlemeye engel olan sıkıntı

az evvel babamla buna dair harika bir diyaloğumuz oldu. ''+bir markete gidiyorum salatalığa beş domatese beş tarhanaya on lira veriyorum. gidiyorum kasaba 15 lira bir tavuk. 5 lira da ıvır zıvır desen her gün bi çorba bi salata bi yemeğe 40 lira harcıyorum. ayda hergün eder böyle 1200 lira -oğlum yesek haklısın doğru düzgün karnımız da doymuyor ki lan evde +bu paraya o kadar yiyebiliyorsun işte fazlasını harcasam ödeyemezsin, kendime ya da zevke bir şey mi harcıyorum ki -tamam git uyuyacağım'' veee yıllar yılıdır ak partili olan babam yine suçlunun ben olduğunu düşünerek yattı uykusuna. çark dönmediğinde bile suçu kendinde arıyor bu halk. asla bize bu zulmü edenlere, bizim boğazımızdan kıstıklarımızı cebine atanlara bakmıyor. ben sadece bu halkın içinde yaşadığımdan mı böyle bilmiyorum ama cidden köle olma rutinine bu kadar bağlı olup da kendini kahraman zanneden başka bir halk bilmiyorum. hayat refahımız yok, ülke siyaseti psikolojimizin amına koymuş ama hala 15 yıllık iktidar zafer üstüne zafer kazanıyor. gidip sınırötesine operasyon yapıyorum diye 40-50 tane genci kendi çıkarları uğruna öldürüp her şeyi yine lehine çeviriyor. inanılmaz, muazzam. amına koyayım böyle devranın.

Gün geçtikçe daha da artıyor ve değişen hiçbir şey olmuyor. Alım gücü düştükçe beraberinde artan suç oranlarıyla kendi bataklığımızda iyice derine çekiliyoruz. Şey muhabbeti var ya geçen gün canım bir kek çekti alamadım. Artık ondan bile bin beter bir haldeyiz. Ya bu devran dönecek ya bu yerden gidilecek.

En komiği de ülkeyi yönetenlerin bu durumu anlamaması ya da sürekli görmezden gelmesi Her yerde millet bağırıyor ama cumhurbaşkanımız ekonominin güzelliğinden bahsediyor (bkz: komik de değil trajikomik )